Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego staje się w Polsce szczególnie powszechniejsza, ze względu na starzejące się społeczeństwo, a choroba ta dotyka najczęściej osób już w wieku 65 roku życia wzwyż. Jej przyczyną jest zaburzenie w ilości i jakości chrząstki stawowej.
Objawy choroby zwyrodnieniowej stawu biodrowego
- ból mechaniczny– występuje przy ruchach w stawie, ustępując przy spoczynku, nasila się na koniec dnia. Najsilniejszy ból pojawia się na początku ruchu np. wstawanie z krzesła, początek chodu;
- sztywność poranna
- ograniczenie ruchomości– zajęte stawy tracą pełny zakres ruchu. Możliwe jest również nagłe zablokowanie ruchu w stawie przez oderwany fragment chrząstki lub wyrośla kostnego;
- sztywność
- trzeszczenie
Endoprotezoplastyka stawu biodrowego
Degeneracji stawu na skutek choroby zwyrodnieniowej, urazu, martwicy czy też wad rozwojowych są wskazaniami do endoprotezoplastyki. Celem jest przywrócenie chorym prawidłowej ruchomości i stabilności stawu, jak również zniwelowanie dolegliwości bólowych oraz przywrócenie prawidłowej osi kończyny, po to aby polepszyć choremu komfort życia. Jednak endoproteza to ostateczność. Jeśli chodzi o leczenie zwyrodnienia stawów, w pierwszej kolejności obejmuje ono regularne ćwiczenia oraz fizjoterapię, której celem jest poprawa funkcjonowania stawu oraz wzmocnienie mięśni. Metody operacyjne endoprotez Stosowane obecnie endoprotezy stawów w zależności od sposobu związania z podłożem kostnym można podzielić na:
• cementowane (w większości przeznaczone dla osób starszych >75 roku życia) – do trwałego połączenia elementów protezy z kością dochodzi dzięki wykorzystaniu cementu kostnego (czyli rodzaju kleju) łączącego trzpień i panewkę z kością;
• bezcementowe – do trwałego połączenia z kością dochodzi przez wrośnięcie kości w porowaty materiał pokrywający endoprotezę.
Rehabilitacja po wymianie stawu biodrowego (alloplastyka)
Rehabilitacja zaczyna się już w 1 dobie po zabiegu. Głównym celem wczesnego okresu pooperacyjnego jest niedopuszczenie do powikłań ze strony układu oddechowego i krążenia. Ćwiczenia oddechowe zapobiegają zaleganiu wydzieliny w drogach oddechowych, natomiast ćwiczenia izometryczne oraz czynne poprawiają trofikę tkanek oraz przyśpieszają gojenie się rany pooperacyjnej. Przed opuszczeniem szpitala będziemy samodzielnie poruszali się z asekuracją kul łokciowych. Po 4-6 tygodniach przy odpowiedniej rehabilitacji, obrazie radiologicznym i zgodzie od fizjoterapeuty/lekarza prowadzącego można rozpocząć chodzenie bez asekuracji kul. Na tym etapie ćwiczenia dobierane są indywidualnie do potrzeb i oczekiwań pacjenta. Głównie skupia się na poniższych czynnikach:
Mobilizacja blizny po wygojeniu tkanek/ zdjęcia szwów
wzmocnienie mięśni naokoło stawowych
poprawienie ogólnej sprawności
poprawa równowagi i zmniejszenie ryzyka upadku
treningi mające na celę zmniejszenie wagi u osób z otyłością
odtworzenie czucia głębokiego (świadomość pozycji kończyny) i czucia powierzchownego
Zarezerwuj miejsce!
- Internetowo lub telefonicznie +48 797 719 974
